22-09-2016: Geirland -> Hveragerdi

Vannacht om 01:20 maakt Annette me wakker: ze staat aan het raam en denk dat ze het Noorderlicht ziet. Snel de camera gegraaid en in pyama naar buiten. Camera omhoog gericht naar alle kanten, instellingen nog eens nagekeken en tot de conclusie gekomen dat het bij 'denken' blijft. Het is wel windstil terwijl het de hele avond stevig doorgewaaid heeft.
We liggen nog geen 5 minuten terug in bed of het begint weer te waaien en de regen valt met bakken uit de hemel....

Vanmorgen was het dan ook weer extra zwaar toen de wekker afliep. Maar we slagen er toch weer in om startklaar te zijn om 10 uur. Tijdens het ontbijt scheen de zon even, maar nu begint het weer te regenen.

Drie kilometer verder stoppen we al weer bij Kirkjugólfi waar vroeger een kerkje gestaan heeft. Het enige wat er nog van rest is de vloer die bestaat uit basaltstenen. Het kerkje werd dus over de vloer gebouwd. Omdat het nog regent, maar in de verte al weer opklaringen verschijnen, stoppen we recht voor het infobord om dit vanuit de auto te kunnen lezen. Het licht van de auto wordt echter op het natte bord weerkaatst zodat dit onleesbaar is en wanneer ik de schakelaar op 'off' zet doe ik dé ontdekking van deze vakantie: onze Mazda heeft wél dagrijlicht! Dit werkt echter alleen wanneer de versnelling in 'Drive' staat en ik heb dus telkens nagekeken wanneer hij in parkeerstand stond. Twee dagen voor niks geërgerd en gevloekt. En meer dan een week met een pleister op de voorruit gereden. Vertel het maar niemand :D

Maar goed, na een minuut of 5 is het droog en wandelen we de 250 meter naar de kerkvloer. Nog eer we daar zijn regent het al weer opnieuw. Vlug een foto van wat 5- en 6-hoekige stenen gemaakt en terug naar de auto.

Een kilometer of 6 verder ligt nog een kloof met waterval die we wilden bezoeken, maar we besluiten om dat toch maar niet te doen en maken vanuit de verte enkele foto's. Er komen nog watervallen genoeg vandaag.

Rond 10:45 stoppen we wel bij een lavaveld dat volledig begroeid is met mos. Er is een heel kort wandelpad aangelegd waar het mos volledig is afgestorven omdat er over gelopen wordt. En je kunt precies zien waar eigenwijze toeristen toch over het touw zijn gestapt om over het mos te lopen want ook daar is het bruin. Toont nog maar eens aan hoe delicaat de begroeiing hier is.

We rijden nog verschillende kilometers door hetzelfde landschap en dan verschijnen nog eens pseudokraters. Uiteindelijk stoppen we bij Laufskálavadur, en veld met allemaal gestapelde lavastenen en -steentjes. Iedereen die hier voor de eerste keer langs komt, wordt verwacht om er een steentje bij te leggen. Dit zou je vrijwaren van pech onderweg (en weer die sprookjes...). Om te vermijden dat de steentjes op geraken heeft 'Wegen en Verkeer' er ooit enkele vrachtwagens stenen gestort. Het ziet allemaal grappig uit en doet zelfs denken aan een kerkhof omdat de torentje mooi op rijen staan met daartussen telkens een pad. En aangezien ik sinds kort weer in sprookjes geloof...

Na een kwartiertje hebben we het hier gezien. Een eind verder - vlak bij Vik - wordt weer alles zwart; een zandspoelvlakte gevormd door gletsjerrivieren van de Mýrdalsjökull. Midden in de vlakte een enorme berg. Via een gravelweg rijden we naar het uiteinde van deze berg waar zich een grote grot bevindt. Bijna laten we de Mazda verdrinken wanneer we door een plas water rijden. Die blijkt toch dieper dan gedacht en het water spat over de motorkap. Wanneer we even later bij de grot stoppen druipt het water nog van onder de motorkap.
 In de grot ontdekken we een jongeman aan een tafel met een hoop technologische apparaten. Schoorvoetend lopen we naar hem toe en dan wordt de nieuwsgierigheid te groot: Annette vraagt of we ook mogen weten waar hij meer bezig is. En dat mogen we! Hij en zijn collega's zijn een documentaire aan het maken over buitenaards leven en hij is nu kleine steentjes en plantjes onder een sterke microscoop aan het filmen terwijl zijn collega's met drones onderweg zijn. We denken die collega's eergisteren gezien te hebben aan de gletsjer waar die Duitsers verdwenen zijn. Hadden ook een hoop apparatuur bij en spraken Frans. En dan vraagt hij ons of we Belgen zijn en begint zelf enkele woorden Nederlands te spreken. Hij heeft een tijd in NL gestudeerd en volgens hem kun je zelfs aan het accent horen of een Nederlander of Belg Engels spreekt. We kijken nog een tijdje over zijn schouder mee, maar moeten dan weer verder.

We hebben, toen we in de grot stonden, enkele auto's zien voorbijkomen en dus rijden wij ook die richting uit. Er staat wel een bord dat de weg nu enkel voor 4X4 is, maar AWD komt toch ook in die buurt. Eenmaal achter de berg ontvouwt zich inderdaad een bijna buitenaards landschap. Zwarte bodem zover je kunt kijken en enkele uit de kluiten gewassen rotsblokken. Dus weer wat fotokes maken alvorens rond de berg te rijden. Maar na 3 kilometer is het uit met de pret: we zouden door een rivier moeten rijden en aan de overkant tegen een zwarte duin omhoog. Er zijn wel bandensporen te zien aan de overkant, maar die zijn duidelijk van zo'n grote 4X4. De auto's die we hebben zien doorrijden moeten we op hun terugweg gemist hebben omdat we met onze volle aandacht bij die fransman waren. Ik overweeg nog even om een poging te wagen, maar het protest vanop de passagiersstoel is dusdanig groot dat ik schrik krijg. Een paar dagen geleden ben ik trouwens al door het oog van de naald gekropen toen ik een offroad-ritje waagde. Had ik toen niet gas blijven geven, zouden we daar nu nog staan. De ondergrond is hier toch vaak zachter dan hij uitziet.

Dus langs dezelfde weer terug naar de 1. Het is al 13:10 wanneer we in Vik aankomen (bijna een uur in en rond de grot gehangen). We rijden tot aan het zwarte zandstrand, maar veel is daar niet aan te zien, behalve dat het zand dus zwart in plaats van geel is. Vik zelf telt enkele straten met toffe huisjes en in één ervan is de VVV en een café/bar/bistro gevestigd. Hier eten en drinken we ons wat zodat we er de rest van de namiddag weer tegen kunnen. 

Tegen 14:10 zijn we klaar met eten en laten we Vik achter ons. De zon schijnt nu vaker dan dat het regent en het landschap is compleet veranderd. Veel groen en overal schapen. Een kilometer of 10 voorbij Vik staat weer een witte wegwijzer met rode tekst, dus is er weer wat te zien. Een kerkje met de naam Skeidflatarkirkja, en omdat we de laatste dagen ons kerkbezoek wat verwaarloosd hebben stoppen we hier.. En daar blijft het bij want ze is hermetisch afgesloten.

Dan maar naar de andere kant van de weg naar Dyrhólaey. Dit is het zuidelijkste puntje van IJsland en in de rotsen is een gat waar wel een schip door kan varen. Vanaf ons eerste uitzichtspunt is enkel een kleiner gat in de rots te zien, maar daar kan dan toch maar een roeibootje door. De kust is wel prachtig en fotogeniek.

Van hieruit kunnen we wel met de auto naar boven rijden waar een vuurtorenhuis staat en waar je, langs de andere kant dan voorheen, wél zicht hebt op het gat in de rots. Tenminste, als je niet voor een kort buitje op de loop gaat zoals A. dat deed. Zij heeft het gat dus niet gezien ;)

Het is inmiddels al weer 16:00 geweest wanneer we terug naar beneden rijden. Het is nu een komen en gaan van korte buien die, eens ze gepasseerd zijn, telkens weer prachtige regenbogen opleveren. 

Onze volgende stop (afgezien van de korte stops voor foto's van regenbogen en landschappen) is de Sólheimajökull, een uitloper van de grotere Mýrdalsjökull. Onder deze ijskap ligt de vulkaan Katla, die afgelopen weken wat onrustig was en die volgens onze sensatiekranten ieder moment voor een zware uitbarsting kon zorgen. Op de Sólheimajökull kun je begeleide gletsjerwandelingen doen en op de parking treffen we een pak auto's en 4 bussen aan. Deze keer laten we ons niet vangen en gaan eerst eens kijken wat dit inhoudt. Wanneer we richting gletsjer wandelen komen we al een bus spleetoogjes tegen, allen gewapend met stijgijzers en een houweel en de ene kijkt nog vermoeider uit zijn/haar ogen dan de ander. Eens de gletsjer in zicht, zien we ganse rijen mensjes omhoog en omlaag lopen tegen het ijs. Ze mogen tot boven op de gletsjer en dan weer terug. Dan was onze gletsjertocht 16 jaar geleden in Noorwegen toch wat anders, en dus doen we hier niet aan mee.

We hebben nu nog 2 bezienswaardigheden op het programma staan: de Skogafoss en de Seljalandsfoss.

De eerste bereiken we om 17:30. Een prachtige waterval die je beneden vanaf de parking in enkele minuten bereikt hebt. Je kunt ook via een steile klim naar boven, maar daar passen we voor. Het is trouwens veel imposanter wanneer je aan de voet van de neerstortende watermassa staat, dan wanneer je het onder je ziet.

Nummer twee ligt een eind verderop en daar komen we om 18:00 aan. En Brenda, je had gelijk. Een niet te missen ervaring om eens áchter een waterval in plaats van ervoor te staan. We zouden van hieruit nog een eindje te voet verder kunnen tot aan de Gljúfrafoss, maar omdat het licht langzaam begint uit te gaan doen we dat stukje snel met de auto en bekijken ze vanaf de brug.

Het wordt nu hoogtijd om naar onze eindbestemming te rijden, want dat zijn nog een goede 80 km. Onderweg wel nog inkopen doen voor de komende dagen, want we moeten weer voor ons zelf zorgen. Het is hier trouwens heel wat 'drukker' op de weg dan wat we tot nu toe gewend zijn. Vandaag geregeld een mooie foto gemist omdat we niet meer zomaar op de weg kunnen stoppen ;)
Een stuk voor Selfoss wordt de 1 trouwens een stuk breder met zelfs een fietspad aan de zijkanten. Duidelijk te merken dat deze streek veel meer dan elders op het toerisme is ingesteld.

Even over 20:00 stoppen we aan ons vakantiehuis in the middle of nowhere. Ideaal voor als Annette denkt dat ze het Noorderlicht weer ziet.

Al bij al hebben we vandaag niet echt te klagen gehad over het weer. We zijn wel een paar keer nat geworden, maar de zon heeft toch ook regelmatig geschenen (vooral vlak langs de kust). Er stond wel een straffe wind die het koudegevoel versterkte, want het is niet warmer geweest dan 10°. Bij aankomst hier was het maar 6°.

Tegen verwachting in (rekenfoutje) toch weer 259 km gereden.

Nog nog de foto's hieronder plakken. Filmkes doe ik pas wanneer we weer thuis zijn. Meer tijd en sneller internet. Dus als je die wil zien, één van volgende weken terugkomen ;)