Na de moeizame start, ochtendritueel en heerlijk ontbijt wordt de auto weer ingeladen en de tank volgegooid (benzinestation staat naast de deur).
Om 10:45 zetten we dan onder een bewolkte hemel koers richting Akureyri. Omdat we niet hetzelfde stuk via Borgarnes willen terug rijden, gaan we via het deel van Snaefellsnes dat we gisteren niet hebben gedaan. Tot net voor Stykkishólmur gaat het over de geasfalteerde 56 en 54.
Op de kruising nog even stoppen om de auto van een paar pleisters te voorzien; niettegenstaande het hier verplicht is om altijd met licht aan te rijden en de auto maar 1 jaar oud is, slaagt deze er niet in het licht automatisch in te schakelen overdag (en zelfs dagrijlicht kent de Mazda niet!). Omdat ik steeds ofwel vergeet het licht op te zetten, ofwel het vergeet af te zetten, plak ik dus maar enkele pleisters over de sensor op de voorruit om de auto te laten geloven dat het nacht is :)
Tien kilometer voor Stykkishólmur (we zijn dan 27 km ver) blijk het asfalt voor de 54 opeens op te zijn geweest en wordt dit een gravelweg vol putjes. Maximum toegelaten snelheid is hier 80 km/u maar dat is af en toe spelen met je leven. Na een tijdje krijg ik wel in de gaten dat het hier zo rustig is dat je gewoon in het midden kunt rijden waar de putjes minder talrijk zijn. De enkele keer dat je een auto tegenkomt dien je dan effe aan de kant te gaan (wat de tegenpartij gelukkig ook steeds doet). De weg loopt langs de Hvammsfjördur (je vraagt je af hoe ze namen hier uitgesproken krijgen) en bij een zijarm zien we aan de overkant de weg lopen. Dit is maximum 1 km ver indien we het water konden oversteken, maar nu mogen we daar 7 km voor omrijden.
Na een tijdje zien we aan onze linkerkant een riviertje in het niets verdwijnen, dus moet daar logisch gezien een waterval zijn. Om even van het gerammel tot rust te komen stoppen we hier en inderdaad, het water stort hier in een smalle kloof. Niks spectaculairs, maar leuk om te zien.
Na een kilometer of 30 slaken we een zucht van verlichting omdat er weer asfalt ligt. Te vroeg gejubeld echter, want dit is enkel gedaan op de T-splitsing met de 55. Na 300 meter zitten we dus terug op de gravel. Dit stuk zijn ze aan het fatsoeneren met een shovel. Weg putjes, maar de ondergrond is nu zo los dat het voelt als rijden over sneeuw. Ben ík blij dat we een AWD hebben gehuurd.
Aan kilometer 82 is het ergste leed echter (voorlopig) geleden en krijgen we weer asfalt voor de banden. Het is dan wel al 12:15 en we zijn dus al 1,5 uur onderweg (ja, af en toe heb ik gespeeld en was het verdacht stil op de passagiersstoel).
Na een paar kilometer is er een afslag naar Eiriksstadir (letterlijk: Erik's boerderij). Hier zou Eirik de Rode, vader van Leifur Eiriksson (vandaar 'son' achter Eirik) gewoond hebben. Leifur zou volgens sommigen de échte ontdekker van Amerika zijn en van hem staat een standbeeld bij de boerderij. Omdat het toch IJslandse geschiedenis is, rijden we er maar heen (is trouwens maar 16 km extra vandaag).
Was hier nu niet een kleine parkeerplaats geweest met op het allerlaatste moment een wegwijzertje, zouden we er straal voorbij gereden zijn! Aan de parking staat een infobord met een hoop uitleg in het IJslands en een tuinhuisje waar je in het hoogseizoen tickets voor een bezoek aan de boerderij kunt kopen. Boerderij, welke boerderij? Dan zie ik toch een uit de kluiten gewassen molshoop, begroeid met gras, een deurtje en boven op de hoop een schoorsteen. En dat is dus de boerderij. Het standbeeld is van de zelfde orde van grootte; als het niet op een sokkel had gestaan zou je er over gestruikeld zijn. Zonder het in het belachelijke te willen trekken: We zouden er nooit voor zijn om gereden hadden we dit geweten. Tijdens ons oponthoud stoppen nog enkele auto's met toeristen (en op één na moeten ze allemaal terug achteruit rijden omdat ze al voorbij waren).
Na dit intermezzo gaat het verder over het asfalt tot aan km 111. Hier moeten we stoppen omdat er wegenwerken bezig zijn, gravelwegenwerken :) Een optimist heeft hier een snelheidsbeperking van 30 km/u ingesteld. Vermoedelijk heeft hij aandelen bij de lokale takeldienst. Het eerst stuk
kun je werkelijk slechts tegen iets meer dan stapvoets passeren, maar gaandeweg wordt het gelukkig iets beter. Eén keer kust de bodemplaat van de auto de aarde.
De omgeving is hier wat vriendelijker dan gisteren, met groene weiden langs een rivier waar we af en toe vissers in zien staan. Die hebben trouwens een speciale manier om hun hengels te vervoeren: een klem op de motorkap en een tweede op het dak en daartussen de hengels geklemd zodat die dus voor de voorruit hangen. Ik had gisteren al zo'n auto zien staan en vroeg me al af waar die klemmen voor dienden.
Vanaf km 172 is het gravelavontuur definitief voorbij en komen we aan de Hrútafjördur. Moest je je het nog afvragen, Fjördur is dus fjord in het IJslands. We rijden nog even naar beneden om het gehuchtje Bordeyri te bekijken. Dit zag lieflijk en verzorgd uit van boven, maar eens beneden blijkt dit toch allemaal vrij vervallen te zijn.
We moeten langs de fjord tot aan het einde en dan hebben we de aansluiting met 1, de grote ringweg rond IJsland. Nog 218 km tot eindbestemming.
Het gaat terug langs de fjord omhoog en dan staat een wegwijzer naar Hvammstangi, 'het thuis van de zeehonden'. Omdat we stilaan een hongerke krijgen draaien we hier weer van de 1 af om een kilometer of 5 verder in het dorpje aan te komen. Blijkt het 'thuis van de zeehonden' een zeehondenmuseum te zijn met daarboven een restaurant. Het is er vrij druk (een bus toeristen losgelaten) maar we krijgen nog een tafeltje aan het raam met zicht op de Midfjördur. We bestellen ons een tappasschotel voor twee en elk een bord vissoep. Terwijl we van de tappas genieten zie ik beneden aan het water een groepje toeristen, met de camera's naar de fjord gericht, staan. Net wanneer ik me afvraag wat daar te fotograferen valt, zie ik aan de overkant van de fjord twee fonteintjes spuiten. Het zoveelste déja-vu: in Glacierbay (Alaska) zaten we ook aan een tappasschotel toen we twee walvissen hoorden en zagen in de baai. Deze walvissen zijn een maatje kleiner en iets verder verwijderd. Tappas of gene tappas, de camera en verrekijker liggen nog in de auto en dus volgt een kort sprintje richting parking. Gelukkig komen de twee nog regelmatig lucht happen en worden ze op netvlies en SD vastgelegd. De twee zaken van onze andere reizen die we zonder zekerheid konden beleven (noorderlicht en walvissen) hebben we dus binnen 3 dagen beet.
Nu nog even in de supermarkt binnenspringen om proviand in te slaan voor vanavond en morgenochtend (we hebben de komende 3 nachten een appartementje met keuken) en we komen tot de vaststelling dat dit alles goedkoper is dan wat we zojuist voor onze lunch hebben uitgegeven (en we eten vanavond lamsvlees)!
En dan in één ruk door tot Akureyri, de grootse stad van Noord-IJsland en bijna zo groot als de grootstad Maaseik.
Het landschap was vandaag mooi, zonder spectaculair te zijn. Een afwisseling van heuvels, bergen, plateaus, om de 15-20 km een kerkje met enkele graven, lage dorre begroeiing, heel af en toe zelfs enkele aangeplante bosjes, sappig-groene weiden, paarden, af en toe ook koeien en schapen, schapen en nog eens schapen. Honderdduizenden hebben we er vandaag gezien, meer dan ik de afgelopen 50 jaar bijeen heb gezien. Wat doen ze er toch allemaal mee? Voor de wol, OK, maar waarom moet lamsvlees op restaurant dan zo schandalig duur zijn? Lamsvlees kost gemiddeld € 40. En waar laten ze die in de winter? (een mens vraagt zich soms wat af als hij lang onderweg is ;) )
Even voor 19:00 komen we aan bij onze slaapplaats en hier staat de verhuurder ons al op te wachten (we hebben hem 10 minuten geleden gebeld dat we er aan kwamen). Vriendelijke man die ons de nodige uitleg en tips geeft. Waarschijnlijk zullen we hem niet meer zien want we moeten zaterdag bij vertrek de sleutel gewoon in een muurkluisje achterlaten.
Ondertussen heeft Annette onze lamskoteletjes klaargemaakt en is de eerste van de vier flessen wijn opengetrokken (die we op het laatste moment in Zaventem voor € 25 hadden gekocht). Wat hadden we al weer gedacht? Vier flessen voor de prijs van 1 fles hier? En nog € 10 opleggen ja. Op het bijzettafeltje staan hier twee flessen voor ons klaar. Die mogen we leegdrinken op voorwaarde dat we € 70 in het spaarpotje achterlaten....
Ruben heeft me al laten weten dat de Bz-waarde voor het noorderlicht uitstekend is, maar als de bewolking niet openbreekt gaan we daar vet mee zijn. Het zal sowieso niet zo laat worden als afgelopen nacht want dat houdt het beste paard niet vol.
En dan het weer: heel de dag tussen 11 en 12°, af en toe een bescheiden streepje zon, maar gelukkig wel droog gebleven (zou wat geweest zijn op die verse gravelwegen). Wat wel opvallend was: op de ene plek waaide je bijna uit je schoenen terwijl het een stuk verderop dan weer windstil was.
Vermoedelijk hebben we vandaag de meeste kilometers van de vakantie gereden: 392.
PS: Om 22:00 toch nog effe buiten de stad gegaan en een klein zijwegske van de 1 ingereden. Dit loopt eerst langs 2 huizen en een autokerkhof en gaat dan steil omhoog. Zeer slechte weg, maar we staan donker. Niet voor lang echter want nog geen 10 minuten later komt een Hummer met grootlicht naar boven gereden. Hij schiet achter onze auto door en draait zich slippend in de wei terug om dan bij ons te stoppen.
'Goeienavond, wat doen jullie hier?'.
'We hopen hier in het donker het noorderlicht te zien en willen daar foto's van maken'
'Dit is eigenlijk privéterrein'
'Sorry dat wisten we niet, maar als je wil zullen we vertrekken'
'Nee, blijf maar en maak je foto's'
en weg was ie. Vriendelijke mensen die IJslanders :)
De bewolking is echter te dik om ook maar iets te zien. Op de terugweg nog even beneden aan het water gestopt en daar zien we een gat in de bewolking, maar dat is dan ook alles. Even voor middernacht geven we het op....
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten