13-09-2016: Rondje Snaefellsnes

Gisteren lagen we voor ons doen vroeg in bed en we hebben beiden goed geslapen. Af en toe wel wakker geworden van het natuurgeweld buiten, maar nu toch een uitgerust gevoel.

Om 08:00 start het ochtendritueel en dan kunnen we aanschuiven aan het ontbijtbuffet. Op de tafels staat telkens een kaartje met de naam van de kamer waar je slaapt, en je wordt verondersteld om dus aan die tafel te gaan zitten. Ordnung muss sein! Was het zo maar overal. De keuze aan het buffet is iets kleiner dan in Canada - niks warm - maar is ruim voldoende en gevarieerd. Iemand die er in slaagt om van alles iets te proeven hoeft tot de avond niet meer te eten.

Vandaag maken we dus een rondje op het schiereiland Snaefellsnes. Indien we nergens zouden stoppen is dit op 2 uur afgehaspeld, maar dat zou zonde zijn want blijkbaar valt er een hoop te zien. Aan de receptie hebben we een kaart en uitgebreide uitleg over de bezienswaardigheden gekregen. Ik denk dat we dag gemakkelijk gevuld krijgen zonder ons te vervelen.

Tegen 10:00 wordt bij een bewolkte hemel het startsein gegeven. Volgens de laatste weerberichten zal het snel gaan opklaren en belooft het een zonnige dag te worden.

Eerste stopplaats zal aan een waterval gebeuren, maar na enkele kilometers gravelweg staan we opeens voor een ketting. De waterval zien we wel in de verte, maar dat is nog eens minstens 2-3 km lopen en de vraag is dan nog maar of zich dat loont. Zit dus niks anders op dan op de smalle weg te manoeuvreren en terug te rijden.

Dus wordt de eerste echte halte Ytri-Tunga. Aan dit kiezel- en rotsstrand zouden regelmatig zeehonden gespot worden. En hier komt onze verrekijker al van pas.  Terwijl wij er al snel een stuk of 8 ontdekken begint een groepje Amerikanen al te juichen als ze na lang turen 2 exemplaren zien liggen.  Het moet wel gezegd worden dat de beestjes zich erg stil houden en moeilijk te zien zijn op de rotsen. Na een 20-tal minuten houden we het ook voor bekeken en wordt het tijd om de handen te warmen in de auto.

De weg leidt grotendeels door dor grasland met aan de linkerkant de oceaan en aan de rechterkant bergen. Af en toe duikt een boerderij op, omringd door weiden met daarop 100-den inmaakrollen. Levert mooie plaatjes op.

Omstreeks het middaguur stoppen we bij Raudfeldargjá, een zeer smalle kloof waar, volgens één van de vele saga die IJsland rijk is, een jongen naar beneden is gegooid. Vanaf de parkeerplaats is het een eindje naar boven lopen tot aan de rotswand. In de smalle kloof ontspringt een beekje en je moet over de stapstenen naar binnen gaan. Je voelt je opeens redelijk klein als je naar boven kijkt. Lang houden we ons hier niet op want er kunnen maar een paar personen tegelijk de kloof in.

Van hieruit gaat het verder naar het gehuchtje Arnastapi, 10 zielen en een paardenkop rijk. Hier staat een beeld - samengesteld uit gestapelde rotsblokjes - van Bárdur, een trol die in de beginjaren van de kolonisatie van IJsland hier geleefd zou hebben (ja, je moet hier in sprookjes geloven).

De kust bestaat hier uit hoge, zwarte basaltrotsen en aan de andere kant van de weg wanen weer ons weer in Alaska; 'regenboogbergen', alle tinten rood, groen, bruin.

Enkele kilometers verder ligt het gehuchtje Hellnar. Hier eten we ons broodje op (de zon schijnt al een tijdje uitbundig) en zetten ons daarna op het terras van een piepklein cafeetje aan de al even kleine haven. Uit de wind en in de zon is het hier zowaar warm te noemen en de koffie laat zich smaken.

Nog vlug even stoppen aan het fotogenieke Hellnakirkja met bijhorend kerkhof(je). Jammer dat het kerkje gesloten is, maar via de vensters vangen we toch nog iets van het eenvoudige interieur op. Het zicht op het kerkje met op de achtergrond de Snaefellsjökull is om niet snel te vergeten.

Om 15:00 stoppen we aan de Cave Vatnshellir waar we nog juist op tijd kunnen aansluiten bij de rondleiding door de lavagrot. Via een smalle wenteltrap daal je af tot in het eerste deel van de grot die ontstaan is door een lavastroom. Het 'dak' is dus gestolde lava en daaronder is de vloeibare lava duizenden jaren geleden blijven doorstromen. Om in de tweede grot te komen moet je weer 12 meter via een wenteltrap afdalen. Uiteindelijk zitten we 35 meter diep. Men denkt dat Jules Verne hier zijn inspiratie heeft gehaald voor zijn boek 'Reis naar het middelpunt van de aarde'. Boven aan de tweede wenteltrap staat trouwens een 'wegwijzer' naar Stromboli, een vulkaaneilandje bij Sicilië. Men probeert ons wijs te maken dat indien de grot verder gevolgd zou kunnen worden, men daar weer aan de oppervlakte komt. Ja, je moet hier in sprookjes geloven...

Even voor 16:00 komen we weer via dezelfde weg aan de oppervlakte en ineens voelt het echt warm aan in vergelijking met de kou ondergronds.

Vanaf nu kunnen we alles op ons dooie gemak doen (de grot was een deadline omdat die om 18:00 dicht gaat).

We rijden al sinds de kloof heel de tijd langs en over grillige lavavelden en dat is toch wel een bijzonder zicht.

Volgend stop: Djúpalónssandur Beach, een zwart kiezelstrand waar in 1948 een Engelse trawler is vergaan. Verroeste stalen delen van het schip liggen her en der verspreid en mogen niet meegenomen (sic!) of verplaatst worden omdat het 'historische waarde' heeft. 

Op weg naar het strand hebben we trouwens een zoveelste déja-vu: Gatklettur, een gat in de rots waar je, afhankelijk van waar je staat, zicht op de Snaefellsjökull hebt. Doet ons dus onmiddellijk denken aan de rotsformaties in Moab (zie Amerikareis van 2013), alleen waren die rood en is deze zwart.

Na een dik half uur te hebben rondgedwaald over het strand en een kleine 100 foto's te hebben gemaakt van de woeste golven en de lavamuur die net voor het strand stopt, rijden we door een landschap dat veel weg heeft van de prairie verder naar de Saxhólar, een explosiekrater (109 meter boven zeeniveau) - 3 à 4000 jaar oud, ze kijken niet op een paar eeuwen - die je via een stalen trap met 368 treden kunt beklimmen. Boven gekomen valt mij dat dik tegen. Ik had gedacht in een gat van enkele honderden meter diep te kunnen kijken. Blijkt het een kommetje van enkele tientallen meter diep te zijn. De buitenkant van de berg is mooier dan de krater zelf...

Het is al bijna 18:00 wanneer we nog even stoppen aan een geel strand (de meeste stranden zijn hier zwart), Skardsvik. De vier schapen trekken meer onze aandacht dan het strandje zelf. Wel grappig dat er gewaarschuwd wordt dat zwemmen er gevaarlijk is wegens de stroming. Je moet al enkele schroeven los hebben om er ook maar aan te denken het ijskoude water in te gaan.

Ondertussen begint de honger zich te melden en dus wordt het tijd naar één van de weinige dorpjes hier langs de kust te rijden. 

De eerste 2, Hellissandur en Rif, ben je doorgereden vooraleer je twee keer hebt geslikt en met de ogen geknipperd.

Olafsvik is al iets groter en hier vinden we een restaurantje dat langs de haven ligt. Tof terrasje bij, maar gesloten wegens te koud. Dan maar binnen zitten en weer maar eens erg lekker gegeten hier in IJsland.

Om 19:30 is het hoog tijd om het laatste deel van de etappe aan te vangen. We rijden nu steeds langs de kust, nu eens vlak langs het water, dan weer een paar honderd meter erboven. Op één van die hoogste punten is een parkeerplaats met perfect zicht op de zonsondergang in zee. Bibberend genieten we van dit moment en dat bibberen heeft niets met sentimentele emoties te maken, maar met de kou: 5 à 6°C!

Nu de zon onder is en de schemering invalt rijden we aan de maximum toegelaten snelheid van 90 km/u naar ons einddoel. Echter niet zonder af en toe te stoppen om nog enkele mooie scènes op de SD kaart te zetten.

Kwart na negen zijn we weer 'thuis' en kunnen we onder het genot van een lekkere pint (hoe duurder, hoe lekkerder zoiets kan smaken) deze epistel samenstellen. Is weer lang geworden, maar we hebben zeker nog verschillende zaken vergeten te vermelden. Dit is een mooie dag geweest die men ons niet meer kan afnemen.

Het meisje aan de receptie belooft ons vannacht wakker te maken indien ze noorderlicht ziet. Ze verwacht het ergens tussen middernacht en 02:00....

Zolang wachten we echter niet, want wanneer we naar de kamer lopen hebben we al prijs! En zelfs redelijk actief. Jammer dat er toch wel wat lichtvervuiling is, maar dat nemen we er bij. Het is nu 23:30, de activiteit is een stuk gedaald en er is wat bewolking. We proberen nog wat foto's te sorteren uit de kleine 500 die vandaag gemaakt zijn.

Weerverslag: Vanaf de middag stralende zon, temperatuur van 8° naar 12° en nu ergens rond de 2-3° (gelukkig hebben we de ski-jassen meegenomen). En toch weer een goede 185 km gereden.

Wanneer Annette even voor middernacht naar de auto gaat kijk ik nog even mee naar buiten en... super aktief noorderlicht. Een boog die van West naar Oost over onze hoofden reikt. In een mum van tijd staan de andere gasten mee te genieten van dit schouwspel dat zowaar feller is dan we tot nu toe in Lapland gezien hebben.

Foto's van dit spektakel volgen later, want het is ondertussen 01:45!